حکمت الهی

روز پدر اومد و ما با پدرها و همسران دوست داشتنی و همراهمون خوشحال و راضی دورهم بودیم. خرسند از لطف و رحمت الهی که سلامتیم، دل خوش داریم و سالی دیگر از عشق و بودنشون سرشار. هرچند در سپاسگذاری از زحمات بیدریغشون ناتوان بودیم و دورهم بودنمون تنها کاری بود که از دستمون براومد ولی باز هم خدارو شاکر بودیم.

تو این روزها دوتا از دوستای تلگرامیمون عزیزانشون رو از دست دادن و همسر و فرزندانشون رو تنها گذاشتن. نمیدونم چه حکمتی هست در این مصیبتها. مصیبت از دست دادن عزیز در اوج جوانی با دو فرزند قد و نیم قد. داشتم فکر میکردم که چقدر خدا من رو دوست داشته که پدر و همسرم رو در کنارم دارم اما در عین حال نتونستم فکر کنم که یعنی کسانی که داغدیده هستن خدا دوسشون نداشته؟!!! اصلا برام قابل درک نیست گاهی. فقط میتونم امیدوار باشم که که کسی که بیدریغ میبخشه و ما حتی نمیفهمیم بعضی از نعمتها چجوری شامل حالمون شده، خودش هم در زمان مصیبت دستمون رو بگیره و کمکمون کنه. هرچند از عمق وجودم میدونم که حکمتی هست ولی باز هم میترسم و ازش میخوام حکمتش رو در مصیبتها قرار نده، در آسایش قرار بده، در طول عمر زیاد ولی با عزت قرار بده، در یتیم نشدن کودکان و بزرگ شدنشون در اوج عشق و محبت پدر و مادر قرار بده، در سلامتی اطرافیانمون قرار بده و درکی برای سپاسگزاری از لطف و عظمتش.