برف

وقتي در دوره بازگشت 12-10 ساله تو اصفهان برف مياد همين ميشه كه ما برف نديدگان ذوق زده سرمون رو از پنجره ها بيرون بياريم و اين يك ذره پوره هاي برف رو لمس كنيم و مثل بچه ها لذت ببريم. عاشق آرامشي هستم كه تو بارش اين دونه هاي پنبه ايه. دلم ميخواد سرمو بالا ببرم،‌چشمهامو ببندم و اين آرامش رو با تمام ذرات وجودم لمس كنم. تو اين روزهاي سرد و بيروح زمستوني انگار جون تازه اي گرفتيم. كاش برف بشينه و بتونم تجربه تازه اي براي كيان درست كنم يعني اونقدر ميشه كه بتونيم آدم برفي درست كنيم. خدايا شكرت كه توي اين روزگار بي اميد و رخوت زده باز هم برامون دونه هاي اميد ميفرستي.

اولش اينجوري شروع شد

بعدش اينجوري شد

چهارباغ اينجوري بود

بعدش اينجوري شد

من و دوستم

زاينده رود بي آب ولي پر برف

 من و كيان

به قول كيان رد پاي طوطوا

كيان و بابا

كيان و پسرخاله اميد

كيان و زالزالكهاي برفي