دنیا میلرزد ولی قلب انسانها چطور؟

نمیتونم بین درد و رنج و ترس دائمی مردم سوریه و لبنان و عراق و فلسطین و ... با درد و رنج و وحشت ناگهانی مردم پاریس فرقی قائل بشم...

نمیتونم بگم اونها چی میکشند و اینها چه کشیدند. نمیتونم حتی لحظه ای چشم انتظاری مادری نگران و کودکی وحشت زده رو در هیچ نقطه ای از دنیا با هر رنگ و نژاد و تفکری را تصور کنم. حتی وحشت اون کودک عراقی که دست آموخته داعشه و میتونه براحتی سر ببره. مگه خدا فرقی بین بندگانش گذاشته. مگه یه مادر که تمام فرزندانش در جنگ سوریه کشته شدند با مادری که فرزندش در دریا غرق شده یا تو آسمون منفجر شده یا زیر دست و پای هزارن نفر له شده یا مادری که تو خونه جلوی تلویزیون میشنوه که همون جایی که فرزندش رفته بوده کنسرت تیر خورده و تنها و وحشت زده کشته شده با هم فرقی دارند. همه اینها انسانهای بیگناه و بیخبر از دنیای کثیف سیاستند. کسانی که از جنگ و خونریزی و افراط گرایی و انتقام گریزانند. کسانی که اگر هم طرفدار حزب و جناح و تفکر خاصی هستند بی شک پر شده اند از اخبار ایزوله شده و افراطی کشورهایشان. همانطور که من به امن بودن نسبی و شاید دروغین کشورم دلخوشم آنها هم معتمدند به راست گویی و باور دارند به انسان دوستی کشورهایشان. پس چرا باید خون یکی رنگین تر باشد برایم از دیگری. چرا باید بعد از هر حادثه دلخراش دنبال حواشی باشم و مغلطه. کشته شدن یکی نسبت به دیگری برایم تلخ تر باشد و در دل یا عیان بگویم که آن دیگری حقش بود چون چنین کرد و چنان. چطور به خود اجازه میدهیم قساوت قلبی همان جنایتکاران را در دل بپرورانیم و باز هم به ایمان و جای حق نشستن خودمان ببالیم و برای تمام انسانها آنگونه که با عقل ناقص خود میفهمیم یا نمیفهمیم نسخه بپیچیم. من یک انسانم همان که خداوند از دم مسیحاییش در من دمید. بعد از آن این منم که آن دم مسیحایی را با تمام قضاوتهای کوته بینانه خودم آلوده کنم یا حداقل بخشی از آن را در گوشه ای از قلبم امن و پاک نگه دارم و برای تمام انسانهای بیگناه دنیا که تنها و وحشت زده­ اند به یک اندازه درد بکشم و شاید گوشه ای از دنیای کوچک خودم را برای پایان دادن به این قساوتها تلاش کنم. میدانم ترسوتر و شاید ناتوان تر از این حد از جنایات باشم ولی هر زمان و هر لحظه میکوشم تا مساوات و عدالت را حداقل در ذهن خودم رعایت کنم. شاید روشنایی همان گوشه کوچک از قلبم، روزی دنیا را روشن کند.