روزهای سرد نگران

در حالی از نیمه  راه  بارداری میگذرم که اونقدرها هم که فکر میکردم آماده نیستم...

... نه آماده برای پذیرایی از دومین فرشته کوچولوی زندگیمون که برای اون صد درصد آماده ام بلکه آمادگی روحی مواجهه با انواع و اقسام مشکلات بارداری و نگرانی از اتفاقات پیش بینی نشده ناگوار که این روزها تمام فکر و ذکرم رو به خودش مشغول کرده. از بیخوابیهای شبانه که احساس میکنم یکمی زوده و همین منو نگران میکنه که نکنه اینها نشانه های زایمان زودرس باشه، از آلودگی هوا که فعلا هر مشکلی گردن اونه تا فکرای مزخرف مثل دور از جون ... ناگهانی خودم یا عزیزانم و اینکه نتونم بالای سر فرزندانم باشم. هربار به این فکر میکنم که یه وصیت بنویسم و توش تمام کارهایی که در تربیت بچه ها برام مهمه و تمام زیر و بم اخلاقی و احساسی بچه ها رو توش بنویسم و بگم صبح که از خواب پا میشن چی دوست دارن و شب که میخوان بخوابن چی آرومشون میکنه. یا در ساده ترین حالت دارم به این فکر میکنم که بعد از این که قراره حداقل تا مدتی مامان خونه باشم چجوری میتونم شرایط رو از صبح تا شب کنترل کنم و آخر شب خسته باشم ولی راضی. یا اگه قراره دیگه سرکار نرم برنامه ریزی مالی مناسبی میتونم برای زندگیم داشته باشم یا نه. این روزها تکونهای عزیز دل 2 خیلی بیشتر از قبل شده و تو این دلمشغولیهای جورواجور هربار یادم میاره که بیشتر مراقب باشم، کمتر فکر کنم و بیشتر خوشحال باشم. وقتی برق چشمهای کیان رو که در مورد نی نی تو دل مامان حرف میزنه میبینم و فکرها و انتظارات بامزه ای که گاهی ازش داره رو میشنوم دنیام غرق شادی و عشق میشه ولی کافیه یکم از کارهای روزانه فارغ بشی و بیفتی به فکر کردن. اونوقته که سردردهای گاه و بیگاه میاد سراغت و تکونهای تو دلی بیشتر. انگار که میخواد بهت بگه ایست، بسه، زندگیتو بکن، لذت ببر، شاد باش، بخند و بزار هر فکری رو به وقت خودش بکن.

نمیدونم چرا مثل یه عالمه عادتهای بیخود که تو وجودمون نهادینه شده و دیگه نمیشه عوضش کرد فکر کردن به اتفاقات خوب عادتمون نمیشه. کاش بتونم این عادت رو به بچه هام یاد بدم که همیشه  مثبت فکر کنن، زیباییها رو ببینن و در سختیها قوی باشن. یعنی میتونم خودم رو به جایی برسونم که الگوی عملی همچین دیدگاهی برای بچه هام باشم. فقط و فقط توکل به یکتا یاری رسان زندگیمون امید من به همچین روزهاییه.