احساسات متناقض

مهموني پنجشنبه شبم برگزار شد. خيلي خوب بود و خيلي خوش گذشت. واقعا احساس راحتي داشتم و اون استرسي كه تو مهموني با بزرگترها و فكك و فاميل داري اصلا نداشتم. كيان هم فوق العاده بود. جز يكي دوبار كه بچه ها به اسباب بازيهايي كه روشون تعصب داشت دست زدن و كيان به گريه افتاد ديگه بقيش به حال خودش بود. اما صبحش گذاشته بودمش خونه مامانيناي بابا بهمن تا بتونم كارها رو بموقع تموم كنم. تا ظهر كه بشدت مشغول بودم فرصت نكردم به نبودنش فكر كنم اما وقتي براي ناهار خوردن چند دقيقه اي نشستم تا استراحتي هم كرده باشم تازه جاي خاليشو حس كردم. بجاي اينكه خوشحال باشم كه يك وعده رو بدون اينكه بخوام غذا رو نجويده ببلعم و خورده و نخورده دنبال كيان از اين اتاق به اون اتاق برم، ناراحت بودم. اصلا عذاب وجدان داشتم كه امروز تو خونه هستم و كيان پيشم نيست. ديگه كم كم به اين فكر كردم كه اصلا چه مامان بدي هستم كه به فكر خودم و برنامه هاي خودم هستم. هرچند قبلا سر كلاس ورزش رفتن اين موضوع رو با خودم حل كرده بودم كه اشكالي نداره يه وقتي هم به خودم اختصاص بدم ولي باز هم ناراحت بودم. از خوردن بقيه غذا منصرف شدم و ديگه تا عصر كه كيان برگرده خونه نميدونم چجوري گذشت. نزديكاي اومدنش نميتونستم صبر كنم. دلم ميخواست بهش زنگ بزنم و صداش رو بشنوم كه همش ميگه ماماني. نميدونم اين چجور حسيه. وقتي كه ازدواج ميكني بايد از خيلي چيزها بخاطر زندگي مشترك بگذري و وقتي بچه دار ميشي هم باز بايد از خيلي چيزها بگذري. هم عاشق اين حس هستي كه چند نفر به تو و رفتار تو وابسته هستن و هم از اينكه گاهي دوست داري مال خودت باشي و نميتوني در عذابي.

با همه اين تفاسير چيزي كه در درونم هست اينه كه حس مادر بودن برتر از هر احساس ديگه ايه.